نوبرانه
مینشینم به تماشا
در ایوان خوش منظرۀ زندگی
وه! چه تیارا
ماه تاب لم داده دراین ایوان
و بوسه های شبنم
بر گونه گلهای لب آن
همچو
گلگونۀ خود نازت
و می اندیشم به تمنا
که خدا؛
به شکرانۀ
کدامین کار نیک ما
تو را اینگونه به مهر هدیه داد
!ای نوبرانۀ بهاره
.
.
This entry was posted
on Saturday, May 09, 2009
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
3 پیشنهادات